O wierze na koniec "Roku Wiary"

Dziś dobiega końca Rok Wiary ogłoszony przez papieża Benedykta XVI. Dzień ten skłania do zadania sobie pytania o naszą osobistą wiarę. Właśnie, może tak na zakończenie, warto dokonać pewnego bilansu mojego życia wiary – w jakim ona jest stanie? Dobrze rokuje, czy wręcz przeciwnie – stan jest – chciałoby się napisać <beznadziejny>, ale przecież w życiu duchowym, obiektywnie mówiąc, nie istnieje taki stan. Póki życia, póty nadziei, jak mówi ludowe przysłowie. 

Jesteśmy ludźmi, a zatem istotami obdarzonymi emocjonalnością, co prawda jedni większą, drudzy mniejszą, ale i tak, chcąc nie chcąc, nasza emocjonalność wplata się w naszą – ogólnie ujmując – wiarę religijną. W Odnowie charyzmatycznej wzajemnie przenikanie się emocji i wiary jest dość spore, co bynajmniej nie oznacza, że Odnowa funkcjonuje wyłącznie na „paliwie emocjonalnym”. Cóż, bazując tylko na emocjach, długo tak się nie dałoby istnieć, a jednak Ruch charyzmatyczny nadal istnieje w Kościele, a co więcej, całkiem dobrze się ma. 

Jednak może warto się zastanowić nad wzajemną relacją moich emocji i mojej wiary, i ich wzajemnym wpływem na siebie. Aby zachęcić Was do rozważań, posłużę się myślami, które zostały wypowiedziane przez ks. Janusza Kowalskiego (opiekuna „Jerozolimy”) w homilii podczas wspólnotowej Mszy św., która miała miejsce w październiku b. r. Nie są to dosłowne cytaty, ale moje słowa luźno wplecione w myśli ks. Janusza. 

Czas nawrócenia, czy tez początki funkcjonowania w Odnowie, często wiążą się z pozytywnymi emocjami. Niestety, emocje mają to do siebie, że kiedyś się kończą. Łatwo więc trwać w modlitwie, w czytaniu Słowa Bożego, uczestnictwie we Mszach św. itd., kiedy niosą nas miłe emocje, bo po prostu – jest nam dobrze. Ale ten czas niewątpliwie się skończy. Jeśli jeszcze go nie doświadczyłeś, to nie znaczy, że on nie przyjdzie. Kryzys nadejdzie na pewno. Pozytywne emocje odejdą i wtedy przyjdzie czas weryfikacji: czy moje trwanie z Bogiem to było/jest zauroczenie czy miłość? 

Czy ja wierzę Mu? 

Czy wiara jest emocjonalna? 

A może możesz potwierdzić w swoim życiu słowa: „Wystygł mistyk, wynikł cynik”?

Wiara ma trzy filary i żadnym z nich nie są emocje. Podstawami wiary są łaska Boża, rozum i wola człowieka. Tak więc, gdy „pobożne emocje” wystygną, nie oznacza to, że wiara zanikła. Ona jest, co więcej, w ciemnej nocy kryzysu, zwiędniętych czy lodowatych emocji, niechęci, znudzenia Bogiem… wiara się umacnia, wiara się oczyszcza, staje się czystym złotem, pod warunkiem naszego trwania z Bogiem, przy Bogu. Trwać bez fajerwerków emocjonalnych, trwać w duchowej pustyni wiedząc, że ta pustynia tak naprawdę niedługo pokryje się bujnym kwieciem. To nie jest proste, ale takie trwanie zrodzi soczyste duchowe owoce! 

Nasza nieustanna aktywność, którą przejawiamy w pracy, szkole, domu… przekłada się na życie duchowe: biorę udział w wielu rekolekcjach, pielgrzymkach, konferencjach o tematyce religijnej itd. … ale czy to jest przejaw mojej WIARY czy tylko mojej RELIGIJNOŚCI?... 

Może przydarzyć się nam taki stan, że będziemy praktykować naszą religijność, a nasza wiara umrze. Praktykuję, bo wierzę? 

Praktykuję, bo przyzwyczaiłem się? 

Warunkiem powstania, warunkiem odnowienia się w wierze, (ponownego) żywego wejścia w wiarę jest nadzieja, że moje powtórne doświadczenie Boga, jest możliwe! Jeśli zabraknie nadziei, a jej brak jest najgorszym grzechem, to nie odnowimy się, nie wzmocnimy naszej wiary. 

Życzmy więc sobie nadziei, która będzie ciągle od nowa budowała naszą wiarę. I nie martwmy się, jeśli miłe duchowe emocje właśnie się skończyły – przed nami dopiero teraz otwiera się prawdziwa droga ku jej wzrostowi.