Duch Święty i drogi Jego zstępowania, cz. III

Jest nie po kolei :). Ale to nic nie szkodzi - do kogo ma trafić, trafi, nawet jak jest nie tak jak w oryginale. O co chodzi? O to, że przedstawiam Wam kolejną część tekstu o. Pawła Warchoła OFMConv., która znajduje się w Zeszytach Odnowy w Duchu Świętym (nr 6, 2002), a która jest właściwie częścią pierwszą, a tu na blogu jest częścią trzecią :) Cóż nie chcący zamieszałam nieco, ale... treści są najważniejsze, a nie ich kolejność. :) 

Poprzednie dwa posty (cz. I i cz. II) - w oryginale należą do części II. 

Oryginalną część I, przedstawiam w dwóch częściach (jako III i IV).  Zapraszam do lektury!

                                                                     *      *      * 

Zesłanie Ducha Świętego, jak opisuje Łukasz w Dziejach Apostolskich, nastąpiło w jerozolimskim Wieczerniku, podczas Pięćdziesiątnicy. Był to oficjalny i kulminacyjny czas działania trzeciej Osoby Boskiej. Zesłanie Ducha Świętego, w którym uczestniczyli apostołowie wraz z Maryją, stało się – wg określeń bł. Jana Pawła II – swoistym „świętem żniw”, „szczytem samoobjawienia się Boga”, „wylaniem życia Bożego”, „wypełnieniem Nowego Przymierza”, „początkiem Nowego Ludu Bożego”, „narodzinami Kościoła”, „początkiem misji Kościoła”, „chrztem w Duchu Świętym”. Dzieje Apostolskie podają nie tylko bohaterów, miejsce i przebieg tego wydarzenia, ale ukazują, że Boską Moc można wybłagać modlitwą i przyzywaniem Tego, którego wówczas apostołowie oczekiwali zgodnie z zapowiedzią Jezusa, otrzymaną podczas Ostatniej Wieczerzy (zob. J 14, 16-17).

Modlitwa nie jest jednak jedyną drogą udzielania się Ducha. Paraklet jest obecny również w Słowie Bożym, sakramentach i krzyżu. Podjęcie jednego z tych Boskich sposobów zależy wyłącznie od człowieka, a każda z dróg niesie taką samą moc i skuteczność. (…) 

Podkreślając tylko kilka dróg zstępowania Parakleta, wiemy, że jakąkolwiek byśmy z nich wybrali, każdą reżyseruje Bóg, ponieważ On jest głównym Inicjatorem i Sprawcą życia duchowego. 

Słowo Boże nośnikiem Ducha Świętego 

Źródło: http://ksmrabawyzna.cba.pl

By uświadomić sobie obecność Ducha Świętego w Słowie Bożym, wystarczy odwołać się do Jezusowej wypowiedzi, w której mówi, że Jego słowa „są duchem i życiem” (por. J 6,63). To stwierdzenie potwierdza realną prawdę, że Słowa bez Ducha pozostałyby tylko martwą literą, z Nim natomiast dają życie (zob. 2 Kor 3,6), są szczególnymi „kanałami łaski” i Boskiego oddziaływania. 

Już Stary Testament mówi o obecności Ducha w Słowie Bożym. (…) W Nowym Testamencie przykładem doskonałego przyjęcia Parakleta pozostaje Maryja. To Ona od pierwszej chwili dogłębnie akceptuje Słowo Boże i z Nim się utożsamia. Jej wielkość nie polega tylko na tym, że swoje łono ofiarowała Słowu – Jezusowi i strzegła Je przez dziewięć miesięcy w swoim ciele, ale mocą swojej wiary dała przykład otwarcia się na Słowo dla wszystkich chrześcijan, a wraz z Nim na Ducha Pańskiego i całą rzeczywistość zbawienia. Stąd św. Augustyn ośmiela się powiedzieć, że Maryja była większa w przyjęciu Słowa w sercu niż przyjęciu Go w łonie. Jest typowym przykładem osoby przyjmującej i karmiącej się Słowem Pańskim, „Panny roztropnej”, medytującej wydarzenia biblijne. Jej otwarcie się na Nie i potwierdzenie swoim fiat (zob. Łk 1,38) było wypowiedzeniem zgody na Słowo natchnione, ponieważ w Nim widziała działanie Ducha. (…)

Za każdym razem, gdy wierzący przyjmuje z wiarą Słowo Boga, pozwala działać w swoim życiu Duchowi i zaprasza Jego Osobę w swoją historię. W ten sposób zgadza się, by Paraklet przeniknął wszystkie tkanki jego człowieczeństwa, ożywił to, co jest uśpione, i dokonał przemiany. Na przyjęcie Jego mocy trzeba jednak czekać. Słowo Boga wyzwala ufność, która wzrasta nie poprzez siłę dialogu i argumentacji, jak w przypadku ludzkiej konwersacji, ale poprzez Jego łaskę. Słowo wreszcie jest natchnieniem, które wraz z Jego przyjściem wchodzi w krwiobieg i zaczyna pulsować. 

Bóg chce do mnie przemawiać poprzez wydarzenia radosne i bolesne, poprzez porażki i chorobę, zniechęcenie i nieudane ludzkie projekty, poprzez wszystko, co może pomóc z zbliżeniu do Niego. Przykładem są tutaj doświadczenia świętych, w których widać bogactwo sposobów docierania Boga do człowieka, wybitnej klasy Psychologa i wytrawnego Pedagoga. Jego Słowo jest pierwszym sakramentem, pozwala rozeznać historię Boga w Biblii, a w jej świetle rozumieć moją historię, będącą mozaiką wydarzeń. (…) Słowo pomaga mu (człowiekowi) w walce z grzechem i ludzką słabością, uczy właściwych wyborów i hierarchii wartości, prawdziwej bojaźni Bożej i zaufania. W tym wszystkim dostrzegamy działanie trzeciej Osoby Boskiej – Ducha Świętego. Paraklet jest bowiem Gościem duszy – jak mówiła bł. Elżbieta do Trójcy Przenajświętszej – stale mieszkającym w naszym sercu (...).